Γεώργιος Σακοράφας

POST-THYROIDECTOMY PARATHORMONE LEVELS MAY NOT PREDICT POSTOPERATIVE EUCALCEMIA Postoperative hypocalcemia may occur in patients undergoing total or near-total thyroidectomy. Although most commonly this hypocalcemia is only biochemical, clinical manifestations may be observed in most severe cases. Low parathormone (PTH) levels in the immediate postoperative period may be used as a criterion to predict symptomatic hypocalcemia and need for calcium and calcitriol (1,25 vitamin D) supplementation. However, normal PTH levels cannot predict always eucalcemia, especially in patients with Graves disease and in these cases Vitamin D insufficiency may serve as an underlying cause.

ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΑΡΑΘΟΡΜΟΝΗΣ ΟΡΟΥ ΜΕΤΑ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ - ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΥΠΟΑΣΒΕΣΤΙΑΙΜΙΑΣ Στους ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική ή σχεδόν ολική θυρεοειδεκτομή (ιδιαίτερα σε συνδυασμό με κεντρικό λεμφαδενικό καθαρισμό είναι πιθανή η εμφάνιση υποασβεστιαιμίας στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για βιοχημική υποασβεστιαιμία, ενίοτε όμως – όταν παρατηρείται μεγαλύτερου βαθμού πτώση των επιπέδων ασβεστίου ορού – είναι πιθανή η εμφάνιση κλινικών εκδηλώσεων (όπως αιμωδίες περιστοματικά ή στις άκρες των χειρών, σπασμοί, «χείρα μαιευτήρα», κατάπτωση, διαταραχές του καρδιακού ρυθμού κλπ). Τα χαμηλά επίπεδα παραθορμόνης ορού στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο μπορεί να χρησιμοποιηθούν σαν ένας ‘δείκτης’ για την αξιολόγηση της πιθανότητας εμφάνισης μετεγχειρητικής υποασβεστιαιμίας και για της πιθανότητας να χρειαστεί η χορήγηση συμπληρωματικής ποσότητας ασβεστίου και καλσιτριόλης (1,25 Vit D ). Παρά τα...

ΜΥΕΛΟΕΙΔΕΣ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ( MTC ) – ΕΝΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ Το MTC περιγράφηκε για πρώτη φορά στην Γερμανική βιβλιογραφία πριν από έναν περίπου αιώνα σαν μία ‘κακοήθης βρογχοκήλη με αμυλοειδές’. Το όνομα που χρησιμοποιείται σήμερα για να το περιγράψει δόθηκε από τους Η azard και συν. το 1959. Το MTC αναπτύσσεται από τα παραθυλακιώδη ή C -κύτταρα που βρίσκονται στο θυρεοειδικό παρέγχυμα. Τα κύτταρα αυτά εκκρίνουν καλσιτονίνη και καρκινοεμβρυικό αντιγόνο ( CEA ). H ενδοφλέβια χορήγηση ασβεστίου, πενταγαστρίνης ή και των δύο προκαλεί έντονη διέγερση της έκκρισης καλσιτονίνης από τα C -κύτταρα. Το MTC μπορεί να είναι είτε σποραδικό (στις περισσότερες περιπτώσεις, ~ 75 %), σπανιότερα όμως (~ 25 %) μπορεί να αποτελεί εκδήλωση γενετικού συνδρόμου (όπως το σύνδρομο πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας τύπου 2 [ΜΕΝ2Α ή ΜΕΝ2Β] ή το οικογενές MTC [ FMTC ]). To MTC έχει πιο επιθετική βιολογική συμπεριφορά σε σχέση...

MEDULLARY THYROID CANCER – A PARTICULAR HISTOLOGICAL SUBPTYPE OF THYROID CANCER WITH AN AGGRESSIVE BIOLOGICAL BEHAVIOR Medullary thyroid cancer (MTC) was described by Jacquet (over 100 years ago) in the German literature, as a ‘malignant goiter with amyloid’ and named by Hazard et al in 1959. MTC originates from the neural crest derived parafollicular C-cells of the thyroid gland. These cells secrete the polypeptide calcitonin (Ctn) and the carcinoembryonic antigen (CEA). Intravenously administered calcium, pentagastrin, or both together are potent Ctn secretagogues. MTC may occur either sporadically (in the majority of cases, 75 %) or in an hereditary basis (~ 25 %) (component of Multiple Endocrine Neoplasia type 2 [MEN 2A or MEN2B] or of familial MTC [FMTC]). MTC is a more aggressive endocrine malignancy compared to the more common differentiated (papillary and follicular) thyroid cancer (5-year survival 83 % vs. 95 % for MTC and differentiated thyroid cancer, respectively). C...

OZOI ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ GRAVES Σε ασθενείς με νόσο Graves είναι πιθανόν να συνυπάρχουν μονήρεις όζοι θυρεοειδούς. Οι όζοι διαμέτρου άνω των 10 mm θα πρέπει να υποβάλλονται σε διερεύνηση πριν αποφασισθεί η μη χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου (π.χ. με χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου, τακτική διαδεδομένη στις ΗΠΑ, όχι στην Ευρώπη). Ιδιαίτερα αν ο όζος είναι μη λειτουργικός («ψυχρός») στο σπινθηρογράφημα, θα πρέπει να γίνεται παρακέντηση με λεπτή βελόνη ( FNA ) και κυτταρολογική εξέταση του υλικού που αναρροφάται, καθώς στις περιπτώσεις αυτές ο κίνδυνος υποκείμενης κακοήθειας είναι μεγαλύτερος. Χειρουργική επέμβαση ενδείκνυται όταν τα αποτελέσματα της κυτταρολογικής εξέτασης είναι ύποπτα ή θετικά για κακοήθεια ή όταν είναι απροσδιόριστης σημασίας ( indeterminate cytology ). Εντούτοις, ο καρκίνος θυρεοειδούς είναι πολύ σπάνιος στους ασθενείς με νόσο Graves ( ≤ 2 %). H πρόγνωση είναι εξαιρετική σε αυτή την ομάδα των ασθενών, ιδιαίτερα όταν η εστία του καρκίνου είναι ...

THYROID NODULES IN PATIENTS WITH GRAVES DISEASE Thyroid nodules may be observed in patients with Graves disease (GD). Thyroid nodules larger than 1 cm should be evaluated before selecting non-surgical therapy (antithyroid drugs or radioiodine therapy). If a scan is performed, any nonfunctioning or hypofunctioning nodules should be considered for fine-needle aspiration cytology, because they are associated with a higher risk of underlying malignancy. Surgery is indicated when cytopathology is suspicious or diagnostic of malignancy or in the presence of indeterminate cytology. However, thyroid cancer is observed in a very small percentage of patients with GD ( ≤ 2 %). Long-term prognosis is excellent in this subgroup of patients (20-yr disease-free survival ~ 99 % after thyroidectomy for microscopic papillary thyroid cancer (< 1 cm) associated with GD.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΩΝ – ΥΠΟΠΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός μπορεί σπάνια να οφείλεται σε καρκίνο παραθυρεοειδών. Υποψία για την πιθανή ύπαρξη καρκίνου παραθυρεοειδών θα πρέπει να δημιουργείται με βάση τα ακόλουθα ευρήματα Α. ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΑ  (1) Σημαντική αύξηση των επιπέδων ασβεστίου ορού (πάνω από 14 mg/dL)  (2) Σημαντική αύξηση των επιπέδων παραθορμόνης (πάνω από το τριπλάσιο των ανώτερων φυσιολογικών ορίων) Β. ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ  (1) Μεγάλη μάζα από παραθυρεοειδικό παρέγχυμα (διαμέτρου > 3 cm)  (2) Σκληρής υφής μάζα παραθυρεοειδικού παρεγχύματος με ανώμαλα λοβωτά όρια (σε πλήρη αντίθεση με το πολύ πιο συνηθισμένο αδένωμα, που έχει χαρακτηριστικά ομαλά όρια)  (3) Διήθηση παρακειμένων ιστών / οργάνων (όπως τραχείας, οισοφάγου, παλίνδρομου λαρυγγικού νεύρου, σύστοιχου λοβού θυρεοειδούς αδένα, μυικών ινών κλπ)  (4) Κυστική εκφύλιση  (5) Παρουσία λεμφαδενικών μεταστάσεων (παρατηρείται πολύ σπάνια στον καρκίνο παραθυρεοειδών, σε ποσοσ...

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ ΤΡΑΧΗΛΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟ ΙΩΔΙΟ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΘΥΡΕΟΣΦΑΙΡΙΝΗΣ ΟΡΟΥ (Thyroid 2018, 28 [6]) Μετά από ολική θυρεοειδεκτομή και θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο για διαφοροποιημένο καρκίνο θυρεοειδούς, η χρήση του υπερηχογραφήματος τραχήλου (US) για την παρακολούθηση των ασθενών μπορεί να εξατομικευθεί ανάλογα με τα επίπεδα θυρεοσφαιρίνης (Tg, thyroglobulin) ορού. Η χρήση US προτείνεται για ασθενείς με επίπεδα Tg ορού ≥ 1μg/L. Η πρόταση αυτή γίνεται καθώς σε ασθενείς με επίπεδα Tg < 1 μg/L ο κίνδυνος τοπικής υποτροπής της νόσου είναι αρκετά μικρός, ενώ αντίθετα το US συνοδεύεται από αυξημένη πιθανότητα ψευδώς θετικού αποτελέσματος (φθάνει έως 67 % στη βιβλιογραφία, ανάλογα και με την εμπειρία του εξεταστού). Αντίθετα, το US είναι χρήσιμο σε ασθενείς με επίπεδα Tg ορού > 1 μg/L καθώς στην περίπτωση αυτή μειώνεται αρκετά το ποσοστό των ψευδώς θε...

ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ (ΘΗΛΩΔΗΣ-ΘΥΛΑΚΙΩΔΗΣ) – Η ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΟΤΑΝ ΤΙΘΕΤΑΙ Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ Η σημασία της ηλικίας του ασθενούς όταν τίθεται η διάγνωση του διαφοροποιημένου καρκίνου θυρεοειδούς (θηλώδους – θυλακιώδους) έχει αναγνωριστεί από καιρό. Σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία του ασθενούς όταν τίθεται η διάγνωση, τόσο χειρότερη είναι η πρόγνωση και η έκβαση της νόσου. Η θνητότητα από τον καρκίνο του θυρεοειδούς αυξάνεται προοδευτ ικά όσο αυξάνεται η ηλικία τη στιγμή της διάγνωσης. Η αρνητική αυτή συσχέτιση καθίσταται ιδιαίτερα εμφανής σε μεγάλες ηλικίες (άνω των 70 ετών). Στην προηγούμενη έκδοση της American Joint Committee on Cancer (TNM system) η ηλικία κάτω των 45 ετών κατά τη στιγμή της διάγνωσης εθεωρείτο ότι αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό δείκτη που χαρακτηρίζει την νόσο με μικρή πιθανότητα υποτροπής. Παρά ταύτα, το όριο της ηλικίας μεταξύ νόσου με υψηλή και της νόσου με χαμηλή πιθανότητα υποτροπής παρέμεινε αμφιλεγόμενο. Στη πρ...

ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΠΑΘΗΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ – ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ (ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ) ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της θεραπείας του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (ΡΗΡΤ), θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη παράγοντες όπως η μεταβολή της οστικής πυκνότητας και οι μεταβολές των βιοχημικών διαταραχών σε βάθος χρόνου (και πέραν της δεκαετίας). Η χειρουργική επέμβαση έχει άμεσο θεραπευτικό αποτέλεσμα, βελτιώνοντας την οστι κή πυκνότητα, ενώ παράλληλα μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση του ασθενούς από κάποια ασαφή συμπτώματα (π.χ. αίσθηση κόπωσης, μυική αδυναμία, ήπια κατάθλιψη, ελαφρές διαταραχές της μνήμης κλπ). Τα συμπτώματα αυτά λόγω της ασάφειας που τα χαρακτηρίζει δύσκολα τα αξιολογεί ο ίδιος ο ασθενής προεγχειρητικά, συχνά όμως αναφέρει βελτίωση μετά την παραθυρεοειδεκτομή (πράγμα που δημιουργεί και κάποια ερωτηματικά όσον αφορά την ύπαρξη πραγματικά ‘ασυμπτωματικού’ ΡΗΡΤ). Στους ασθενείς που αντιμετωπίζονται συντηρητικά (χ...

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΑΡΝΗΤΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ ΣΠΙΝΘΗΡΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΩΝ (SESTAMIBI-TC99m SCAN) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΠΡΩΤΟΠΑΘΗ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟ (ΡΗΡΤ, Primary Hyperparathyroidism) To σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών (sestamibi-Tc99m) μπορεί να είναι αρνητικό σε ένα σημαντικό ποσοστό (15 – 25 %) των ασθενών με ΡΗΡΤ. Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί σε: 1.Υπερπλασία παραθυρεοειδών (προσβολή πολλαπλών αδένων) 2.Πολλαπλά (≥ 2) αδενώματα 3.Συνυπάρχουσα παθολογία από τον θυρεοειδή (παρατηρείται σε ποσοστό έως και 50 % των ασθενών με ΡΗΡΤ και αυξάνει το ποσοστό τόσο των ψευδώς αρνητικών όσο και των ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων) 4.Θεραπεία με αναστολείς διαύλου ασβεστίου (επηρεάζουν την πρόσληψη του Tc99m από τα κύτταρα του παραθυρεοειδικού παρεγχύματος) 5.Εντόπιση αδενώματος σε υψηλή θέση στον τράχηλο 6.Μικρό μέγεθος αδενώματος 7.Μικρός αριθμός οξύφιλων κυττάρων στο αδένωμα

ΠΡΩΤΟΠΑΘΗΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΥΗΣΗ Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός (PHPT) δεν είναι συνήθης κατά τη διάρκεια της κύησης. Εντούτοις, η μέτρια ή βαριά υπερασβεστιαιμία κατά τη διάρκεια της κύησης μπορεί να εκθέσει τόσο τη μητέρα όσο και το κύημα σε σημαντικούς κινδύνους. Επιπλοκές της βαριάς υπερασβεστιαιμίας στη μητέρα είναι οι έμετοι, η νεφρολιθίαση ή νεφρασβέστωση, οι υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις, η παγκρεατίτιδα κλπ. Επιπλοκές από το κύημα περιλαμβάνουν την υποα σβεστιαιμία του εμβρύου, λόγω καταστολής της παραθορμόνης (ΡΤΗ), τον πρόωρο τοκετό, το χαμηλό βάρος γέννησης κλπ Κατά την αξιολόγηση της βαρύτητας της υπερασβεστιαιμίας κατά τη διάρκεια της κύησης θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι τα επίπεδα ασβεστίου ορού μειώνονται όσο εξελίσσεται η κύηση, προφανώς λόγω αραίωσης (καθώς αυξάνεται σημαντικά ο όγκος του πλάσματος στην έγκυο γυναίκα). Για τον λόγο αυτό κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης σαν ανώτερα φυσιολογικά όρια θεωρούνται τα 9.5 mg/dL. Γενικά, οι περισ...

ΥΠΕΡΠΛΑΣΙΑ C-ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ Η υπερπλασία των C-κυττάρων (CCH, C-cell hyperplasia) χαρακτηρίζεται από αύξηση του αριθμού των παραθυλακιωδών ( C) κυττάρων στο θυρεοειδικό παρέγχυμα. Η CCH ταξινομείται σε φυσιολογική (αντιδραστική) και νεοπλαστική. -ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ CCH: Τα κύτταρα C σε αυτή την περίπτωση δεν παρουσιάζουν κακόηθες δυναμικό. Παρατηρείται σε συνδυασμό με διάφορες άλλες παθήσεις του θυρεοειδούς (συμπεριλαμβανομένου και του διαφοροποιημ ένου καρκίνου θυρεοειδούς) -ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ CCH: Θεωρείται σαν προκαρκινωματώδης κατάσταση στο φάσμα των αλλοιώσεων που τελικά καταλήγουν στην ανάπτυξη μυελοειδούς καρκίνου θυρεοειδούς (MTC). H νεοπλασματική CCH παρατηρείται συνήθως σε ασθενείς με μεταλλάξεις του RET γονιδίου (συχνές σε οικογένειες με κληρονομικό MTC [οικογενές MTC ή MTC στα πλαίσια του συνδρόμου ΜΕΝ2]). Το ενδεχόμενο CCH θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε ασθενείς με αύξηση των επιπέδων καλσιτονίνης ορού χωρίς όμως την παρουσία όζων στον θυρεοει...

ΜΕΛΕΤΕΣ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ: ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΑΘΟΥΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΥ? Οι μελέτες εντοπισμού (υπερηχογράφημα, σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών Tc99m-sestamibi scan, αξονική/μαγνητική τομογραφία, SPECT SCAN) θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σε βιοχημικά τεκμηριωμένο πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό (βάσει των αυξημένων επιπέδων ασβεστίου και παραθορμόνης ορού) προκειμένου να επιλεγούν οι κατάλληλοι ασθενείς για ελάχιστα επεμβατική (‘εστιασμένη’) παραθυρεοειδεκτομή (minim ally invasive [focused] parathyroidectomy) και επίσης για την αναγνώριση τυχόν έκτοπου/υπεράριθμου παθολογικού παραθυρεοειδούς (αυξάνοντας έτσι τα ποσοστά επιτυχίας της επέμβασης). Οι μελέτες εντοπισμού ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ στο να τεθεί η διάγνωση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού λόγω των πιθανών ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων (σε ποσοστό 5 – 25 %) όπως επίσης και στο να τεθεί η ένδειξη χειρουργικής επέμβασης.

H ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΑΘΟΥΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΥ Στο παρελθόν, η αμφοτερόπλευρη «ερευνητική τραχήλου» (bilateral neck exploration) ήταν η επέμβαση εκλογής για την αντιμετώπιση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (ΡΗΡΤ). Εντούτοις, οι εξελίξεις στην ιατρική απεικόνιση καθιστούν σήμερα εφικτό τον προεγχειρητικό εντοπισμό του υπερλειτουργούντος παραθυρεοειδικού παρεγχύματος, προσφέροντας έτσι τη δυνατότητα για μία ελάχιστα επεμβατική χειρουργική στρατηγική στην αντιμετώπιση του ΡΗΡΤ. Η τακτική αυτή έχει σταδιακά υιοθετηθεί από πολλά κέντρα ενδοκρινικής χειρουργικής. Οι μελέτες προεγχειρητικού εντοπισμού συμβάλλουν στην: - Μείωση της έκτασης των χειρουργικών χειρισμών/παρασκευών και κατά συνέπεια της έκτασης του ιστικού τραύματος - Ελαχιστοποίηση της χειρουργικής νοσηρότητας (για τον παραπάνω λόγο) - Μείωση του μήκους της χειρουργικής τομής και κατά συνέπεια στη βελτίωση του αισθητικού αποτελέσματος - Διάγνωση συνυπαρχουσών π...

ΦΟΡΕΙΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΩΝ RET ΓΟΝΙΔΙΟΥ - ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΜΕΝ2 ΧΡΟΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΗΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗΣ Ο κίνδυνος ανάπτυξης μυελοειδούς καρκίνου θυρεοειδούς (Medullary Thyroid Cancer, MTC) στο σύνδρομο ΜΕΝ2 εξαρτάται από το είδος της μετάλλαξης του γονιδίου RET (κωδικόνιο). Κάποιες από τις μεταλλάξεις αυτές συνδυάζονται με ιδιαίτερα αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης MTC και για το λόγο αυτό στις περιπτώσεις αυτές ενδείκνυται η εκτέλεση της προφυλακτικής θυρεοειδεκτομής σε πολύ μικρή ηλι κία (μέσα στο πρώτο έτος της ζωής). Κάποιες άλλες μεταλλάξεις συνδυάζονται με μικρότερο κίνδυνο (ενδιάμεσο ή μέτριο) κίνδυνο ανάπτυξης MTC και στις περιπτώσεις αυτές η προφυλακτική θυρεοειδεκτομή μπορεί να γίνει σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας (όπως φαίνεται στον πίνακα). Θα πρέπει να τονιστεί ότι το MTC στο σύνδρομο MEN2 είναι μία κακοήθεια με επιθετική βιολογική συμπεριφορά.

ΕΠΙΜΕΝΩΝ Ή ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΩΝ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ Ο υποτροπιάζων ή επιμένων υπερπαραθυρεοειδισμός (ΗΡΤ) είναι μία παθολογική κατάσταση που μπορεί να παρατηρηθεί μετά από την αρχική παραθυρεοειδεκτομή (σε διάστημα < 6 μηνών για τον επιμένοντα ΗΡΤ ή > 6 μηνών για τον υποτροπιάζοντα ΗΡΤ). Στις περιπτώσεις αυτές πιθανότατα θα απαιτηθεί χειρουργική επέμβαση. Οι μελέτες προεγχειρητικού εντοπισμού είναι απαραίτητες σε επιμένοντα/υποτροπιάζοντα ΗΡΤ, προκε ιμένου να αποφευχθεί η πιθανότητα αποτυχίας της επέμβασης. Στις περιπτώσεις αυτές ενδέχεται να υπάρχει υπεράριθμος ή έκτοπος παθολογικός παραθυρεοειδής αδένας που μπορεί να ευθύνεται για τον επιμένοντα/υποτροπιάζοντα ΗΡΤ. Η επανεπέμβαση θα πρέπει να αναμένεται τεχνικά πιο δύσκολη (λόγω δημιουργίας ουλώδους ιστού στο χειρουργικό πεδίο) και πιο απαιτητική από εγχειρητικής άποψης σε σύγκριση με την αρχική παραθυρεοειδεκτομή. Η νοσηρότητα της επανεπέμβασης είναι επίσης μεγαλύτερη. Για τον λόγο αυτό τα κριτήρι...

ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ – ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΩΝ 1.Το θυρεοειδικό παρέγχυμα στα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην βλαπτική δράση της ακτινοβολίας και στην καρκινογένεση 2.Ο κίνδυνος υποκείμενης κακοήθειας σε έναν όζο θυρεοειδούς είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος στα παιδιά σε σχέση με τους ενήλικες (22 – 25 % vs. 5 – 10 %) 3.Στα παιδιά, οι ανασυνδυασμοί RET/PTC είναι συνηθέστεροι σε σχέση με τους ενήλικες (30 – 70 % vs. 10 – 20 %), ενώ οι RAS / BRAF μεταλλάξεις είναι λιγότερο συχνές (< 10 % vs. 40 – 50 %) 4. Οι παιδιατρικοί ασθενείς έχουν συχνότερα πιο προχωρημένη νόσο όταν τίθεται η διάγνωση, όπως αυτό φαίνεται από την αυξημένη συχνότητα Μεταστάσεων στους τραχηλικούς λεμφαδένες (80 % vs. 20 – 50 %) Μακρινών μεταστάσεων (κυρίως πνευμονικών, 9-30 % vs. 2 – 9 %) 5. Παρά το πιο προχωρημένο στάδιο της νόσου όταν τίθεται η διάγνωση, οι παιδιατρικοί ασθενείς έχουν εξαιρετική πρόγνωση, εκφράζουν περισσότερο το NIS (sodium-iodine supporter) [αυξάνον...

ΤΑΥΤΟΧΡΟΜΗ ΘΥΜΕΚΤΟΜΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΜΕΝ 1 ΣΥΝΔΡΟΜΟ Ο ρόλος της θυμεκτομής μέσω της εγκάρσιας τραχηλικής τομής κατά τη διάρκεια της παραθυρεοειδεκτομής σε ασθενείς με ΜΕΝ 1 σύνδρομο παραμένει αμφιλεγόμενος. Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους προτείνεται η ταυτόχρονη θυμεκτομή: 1.Έκτοπος ενδοθυμικός παραθυρεοειδικός ιστός παρατηρείται σε ποσοστό 10-15 % των ασθενών με ΜΕΝ 1 σύνδρομο. Ο ιστός αυτός μπορεί να ευθύνεται για τον επ ιμένοντα ή υποτροπιάζοντα υπερπαραθυρεοειδισμό μετά την παραθυρεοειδεκτομή στους ασθενείς αυτούς. 2.Σε ένα ποσοστό που φθάνει μέχρι και 8 % των ασθενών με ΜΕΝ 1 σύνδρομο αναπτύσσεται καρκινοειδές του θύμου αδένα, που αποτελεί ένα επιθετικό νεόπλασμα, με δυνητικά θανατηφόρα έκβαση. Μέσω της τραχηλικής τομής είναι δυνατή η πρόσβαση σε ένα μόνο μέρος του θύμου αδένα και έτσι η ‘τραχηλική» θυμεκτομή δεν μηδενίζει εντελώς τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκινοειδούς του θύμου αδένα. Παρά ταύτα, η τραχηλική θυμεκτομή μπορεί...

ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ (ΗΡΤ) ΣΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΟΛΛΑΠΛΗΣ ΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΗΣ ΝΕΟΠΛΑΣΙΑΣ ΤΥΠΟΥ 1 (ΜΕΝ 1)– ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ? Τυπικά, στο σύνδρομο πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας τύπου 1 (ΜΕΝ1), υπάρχει διάσπαρτη προσβολή των παραθυρεοειδών αδένων (υπερπλασία) και για το λόγο αυτό ενδείκνυται η αμφοτερόπλευρη ερευνητική τραχήλου, ασχέτως των αποτελεσμάτων του προεγχειρητικού εντοπισμού. Εντούτοις, οι εξετάσεις αυτές μπορεί να είναι χρήσιμες για τον χει ρουργό, ιδιαίτερα αν δεν διαθέτει ιδιαίτερη εμπειρία στην ενδοκρινική χειρουργική. Αντίθετα, οι εξετάσεις προεγχειρητικού εντοπισμού έχουν ιδιαίτερη σημασία σε περίπτωση επιμένοντος ή υποτροπιάζοντος ΗΡΤ. Ο θετικός προεγχειρητικός εντοπισμός στην περίπτωση αυτή αυξάνει την πιθανότητα επιτυχίας της επαναπέμβασης. Η επαναπέμβαση θα πρέπει να αναμένεται δυσκολότερη σε σύγκριση με την αρχική επέμβαση. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει ο χειρουργός να έχει υπόψη του το ενδεχόμενο της ύπαρξης έκτοπου παραθυρεοειδικού παρε...

Πώς αντιμετωπίζονται χειρουργικά οι ασθενείς με μεταστάσεις στους λεμφαδένες τραχήλου από θηλώδη καρκίνο θυρεοειδούς (που είναι η συνηθέστερη μορφή καρκίνου)? Πόσο συχνό είναι το πρόβλημα και ποιές είναι οι διαθέσιμες επιλογές? Ποια τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε επιλογής? Ποιά η σημασία της εμπειρίας του ακτινολόγου-απεικονιστού και του χειρουργού που θα αναλάβει την αντιμετώπιση του ασθενούς με καρκίνο θυρεοειδούς?

ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ ΓΙΑ ΝΟΣΟ GRAVES (ΔΙΑΧΥΤΗ ΤΟΞΙΚΗ ΒΡΟΓΧΟΚΗΛΗ): ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ – ΕΚΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ Η έκβαση του ασθενούς που υποβάλλεται σε θυρεοειδεκτομή για νόσο Graves σχετίζεται άμεσα με την εμπειρία του χειρουργού που εκτελεί την επέμβαση. Η μέση συχνότητα επιπλοκών, η διάρκεια νοσηλείας και το συνολικό κόστος μειώνονται όταν η επέμβαση γίνεται από έμπειρο χειρουργό ενδοκρινών αδένων, που εκτελεί μεγάλο αριθμό θυρεοειδεκτομών ανά έτος. Ο μεγάλος αριθμός των θυρεοειδεκτομών ανά έτος αποτελεί παράμετρο που σχετίζεται στενά με την μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς. Η πιθανότητα εμφάνισης μετεγχειρητικών επιπλοκών είναι 50 % μεγαλύτερη όταν η θυρεοειδεκτομή γίνεται από χειρουργό που δεν εκτελεί μεγάλο αριθμό επεμβάσεων θυρεοειδούς ανά έτος. Στα χέρια ενός έμπειρου χειρουργού ενδοκρινών αδένων, που εκτελεί μεγάλο αριθμό θυρεοειδεκτομών ανά έτος, η πιθανότητα εμφάνισης μόνιμου υποπαραθυρεοειδισμού μετά από θυρεοειδε...

THYROIDECTOMY FOR GRAVES DISEASE: CORRELATION BETWEEN SURGEON’S EXPERIENCE AND PATIENT’S OUTCOME Improved patient outcome is independenty associated with high thyroidectomy surgeon volume. Average complication rates, length of hospital stay, and cost are reduced when surgery is performed by a surgeon conducting many thyroidectomies per year. Increasing thyroidectomies number is significantly associated with improved patient outcome. Complications rates are 51 % higher on average when surgery is performed by low-volume surgeons. Following thyroidectomy for Graves disease in the hands of high-volume endocrine surgeons, the rate of permanent hypoparathyroidism is < 2 % and permanent recurrent laryngeal nerve injury is < 1 %, while postoperative bleeding necessitating reoperation occurs in 0.3 – 0.7 % of patients.

GRAVES’ DISEASE; PREOPERATIVE PREPARATION WITH INORGANIC IODIDE – IS IT INDICATED? The thyroid parenchyma in Graves’ disease is highly vascularized, thereby increasing the risk of hemorrhage/ hemorrhagic complications. Preoperative administration of inorganic iodine diminishes thyroid blood flow and vascularity as well as friability of thyroid tissue, making thyroidectomy easier and safer. In the past, a short course of preoperative administration of inorganic iodine was used to control patient’s hyperthyroidism (Wolff-Chaikoff effect). Inorganic iodine can be given as 5 – 7 drops of Lugol’s solution (containing KI, 8 mg iodine/drop) or 1-2 drops of   SSKI (50 mg/drop) three times daily, mixed in water or juice for 10 days before surgery. This preoperative preparation, however, was used only by one-third of surgeons in a recent European survey.

ΔΙΑΧΥΤΗ ΤΟΞΙΚΗ ΒΡΟΓΧΟΚΗΛΗ (ΝΟΣΟΣ GRAVES ): Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΜΕ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΝΟΡΓΑΝΟΥ ΙΩΔΙΟΥ Το θυρεοειδικό παρέγχυμα στους ασθενείς με διάχυτη τοξική βρογχοκήλη έχει αυξημένη αγγείωση, πράγμα που αυξάνει τον κίνδυνο αιμορραγίας και αιμορραγικών επιπλοκών κατά ή μετά τη θυρεοειδεκτομή. Η χορήγηση προεγχειρητικά σκευασμάτων ιωδίου μειώνει την αγγείωση του θυρεοειδούς και την ροή αίματος εντός αυτού, όπως επίσης και την ευθρυπτότητα του θυρεοειδικού παρεγχύματος. Χάρη σε αυτές τις δράσεις διευκολύνεται η χειρουργική επέμβαση και καθίσταται ασφαλέστερη. Στο παρελθόν μάλιστα χορηγούνται προεγχειρητικά σκευάσματα ιωδίου και για έναν επιπλέον λόγο: τον έλεγχο του υπερθυρεοειδισμού (δράση Wolff - Chaikof ), πράγμα που σήμερα επιτυγχάνεται με τη βοήθεια των αντιθυρεοειδικών φαρμάκων. Πρακτικά, η προεγχειρητική προετοιμασία με σκευάσματα ιωδίου επιτυγχάνεται με τη χορήγηση διαλύματος Lugol (ιωδιούχο κάλιο, 5 – 7 σταγόνες, που περιέχουν 8 mg ιωδίου ανά σταγόνα) ή ...

PREOPERATIVE MEASURES DIMINISHING THE RISK OF POST-THYROIDECTOMY HYPOCALCEMIA (P-T H) Post-thyroidectomy hypocalcemia (P-T H) is usually due to parathyroid gland ischemia / injury or incidental parathyroid resection. Supplementing oral calcium, vitamin D or both preoperatively (for two weeks prior to surgery) may reduce the risk of hypocalcemia following thyroidectomy performed for the management of thyroid cancer but also of Graves’ disease. Preoperative vitamin D deficiency and Graves’ disease are two risk factors for the development of P-T H.

ΠΟΙΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΥΠΟΑΣΒΕΣΤΙΑΙΜΙΑΣ ΜΕΤΑ ΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ? Η μετά θυρεοειδεκτομή υποασβεστιαιμία   οφείλεται συνήθως σε ισχαιμία / κάκωση των παραθυρεοειδών αδένων ή σε κατά λάθος αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων εξ αυτών κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Η χορήγηση από το στόμα ασβεστίου, βιταμίνης D ή συνδυασμού των δύο προεγχειρητικά (για δύο εβδομάδες πριν την επέμβαση) μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης υποασβεστιαιμίας μετά θυρεοειδεκτομή που γίνεται για την αντιμετώπιση καρκίνου θυρεοειδούς αλλά και νόσου Graves . To προεγχειρητικό έλλειμμα βιταμίνης D όπως επίσης και η νόσος Graves αυτή καθ’ αυτή αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση μετεγχειρητικής υποασβεστιαιμίας.