ΜΥΕΛΟΕΙΔΕΣ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ (MTC) – ΕΝΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΜΕ
ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
Το MTC περιγράφηκε για πρώτη φορά στην Γερμανική βιβλιογραφία πριν
από έναν περίπου αιώνα σαν μία ‘κακοήθης βρογχοκήλη με αμυλοειδές’. Το όνομα
που χρησιμοποιείται σήμερα για να το περιγράψει δόθηκε από τους Ηazard και συν. το 1959. Το MTC αναπτύσσεται από τα παραθυλακιώδη ή C-κύτταρα που βρίσκονται στο θυρεοειδικό παρέγχυμα. Τα κύτταρα
αυτά εκκρίνουν καλσιτονίνη και καρκινοεμβρυικό αντιγόνο (CEA). H ενδοφλέβια
χορήγηση ασβεστίου, πενταγαστρίνης ή και των δύο προκαλεί έντονη διέγερση της έκκρισης
καλσιτονίνης από τα C-κύτταρα. Το MTC μπορεί να είναι είτε σποραδικό (στις περισσότερες περιπτώσεις,
~ 75 %), σπανιότερα όμως (~ 25 %) μπορεί να αποτελεί εκδήλωση γενετικού συνδρόμου
(όπως το σύνδρομο πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας τύπου 2 [ΜΕΝ2Α ή ΜΕΝ2Β] ή
το οικογενές MTC [FMTC]). To MTC έχει πιο επιθετική
βιολογική συμπεριφορά σε σχέση με το πολύ πιο συνηθισμένο διαφοροποιημένο
καρκίνωμα θυρεοειδούς (θηλώδες / θυλακιώδες) (5ετής επιβίωση 83 % για το MTC vs. 95 %
για το διαφοροποιημένο καρκίνωμα θυρεοειδούς). Στους ασθενείς με MTC παρατηρούνται συχνά μεταστάσεις στους τραχηλικούς λεμφαδένες
(70 – 80 %). H πρόγνωση
επιδεινώνεται σημαντικά παρουσία μακρινών μεταστάσεων (10ετής επιβίωση 95 % vs. 40 % για τους ασθενείς με MTC που περιορίζεται
εντός του θυρεοειδούς αδένα σε σχέση με τους ασθενείς που παρουσιάζουν μακρινές
μεταστάσεις, αντίστοιχα). H ριζική
χειρουργική επέμβαση αποτελεί τη βασική μέθοδο θεραπείας. Καθώς τα C-κύτταρα δεν προσλαμβάνουν ιώδιο, η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο
δεν είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των ασθενών με MTC
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου