ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΠΑΘΗΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ – ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ (ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ) ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της θεραπείας του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (ΡΗΡΤ), θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη παράγοντες όπως η μεταβολή της οστικής πυκνότητας και οι μεταβολές των βιοχημικών διαταραχών σε βάθος χρόνου (και πέραν της δεκαετίας). Η χειρουργική επέμβαση έχει άμεσο θεραπευτικό αποτέλεσμα, βελτιώνοντας την οστική πυκνότητα, ενώ παράλληλα μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση του ασθενούς από κάποια ασαφή συμπτώματα (π.χ. αίσθηση κόπωσης, μυική αδυναμία, ήπια κατάθλιψη, ελαφρές διαταραχές της μνήμης κλπ). Τα συμπτώματα αυτά λόγω της ασάφειας που τα χαρακτηρίζει δύσκολα τα αξιολογεί ο ίδιος ο ασθενής προεγχειρητικά, συχνά όμως αναφέρει βελτίωση μετά την παραθυρεοειδεκτομή (πράγμα που δημιουργεί και κάποια ερωτηματικά όσον αφορά την ύπαρξη πραγματικά ‘ασυμπτωματικού’ ΡΗΡΤ). Στους ασθενείς που αντιμετωπίζονται συντηρητικά (χωρίς να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση) η νόσος θα εξελιχθεί περίπου στο ένα τρίτο αυτών μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια (όπως φαίνεται από την επιδείνωση της υπερασβεστιαιμίας, της υπερασβεστιουρίας, την εμφάνιση νεφρολιθίασης που δεν προϋπήρχε κλπ). Αν επιλεγεί η συντηρητική αντιμετώπιση, ο ασθενής θα πρέπει να είναι υπό περιοδική παρακολούθηση. Το κόστος των επαναλαμβανόμενων εξετάσεων σε βάθος χρόνου μπορεί να υπερβεί συνολικά το κόστος της παραθυρεοειδεκτομής. Για την επιλογή των ασθενών με ασυμπτωματικό ΡΗΡΤ προς χειρουργική επέμβαση έχουν προταθεί κάποια κριτήρια, εντούτοις όμως ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών αυτών θα επιλέξουν έστω και αν απουσιάζουν τα κριτήρια αυτά την χειρουργική επέμβαση, καθώς είναι η μόνη μέθοδος που εξασφαλίζει την οριστική ίαση από την νόσο. Η ηλικία του ασθενούς είναι μία σημαντική παράμετρος. Υπέρ της επέμβασης είναι η νεαρή ή μικρή σχετικά ηλικία του ασθενούς (< 50 ετών), ενώ αντίθετα σε υπερήλικες ασθενείς ιδιαίτερα όταν συνυπάρχουν και άλλες συστηματικές παθήσεις η συντηρητική αντιμετώπιση φαίνεται πιο λογική. Οι σύγχρονες μέθοδοι προεγχειρητικού εντοπισμού επιτρέπουν την εκτέλεση της λεγόμενης ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΗΣ (ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗΣ) ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗΣ, η οποία έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με την παλαιότερη ερευνητική τραχήλου. Η παραθυρεοειδεκτομή θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένο χειρουργό ενδοκρινών αδένων, ώστε να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα οριστικής και ασφαλούς αντιμετώπισης του ΡΗΡΤ, χωρίς να χρειαστεί ο ασθενής να υποβληθεί σε επανεπεμβάσεις για επιμένοντα ή υποτροπιάζοντα ΡΗΡΤ
Για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της θεραπείας του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (ΡΗΡΤ), θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη παράγοντες όπως η μεταβολή της οστικής πυκνότητας και οι μεταβολές των βιοχημικών διαταραχών σε βάθος χρόνου (και πέραν της δεκαετίας). Η χειρουργική επέμβαση έχει άμεσο θεραπευτικό αποτέλεσμα, βελτιώνοντας την οστική πυκνότητα, ενώ παράλληλα μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση του ασθενούς από κάποια ασαφή συμπτώματα (π.χ. αίσθηση κόπωσης, μυική αδυναμία, ήπια κατάθλιψη, ελαφρές διαταραχές της μνήμης κλπ). Τα συμπτώματα αυτά λόγω της ασάφειας που τα χαρακτηρίζει δύσκολα τα αξιολογεί ο ίδιος ο ασθενής προεγχειρητικά, συχνά όμως αναφέρει βελτίωση μετά την παραθυρεοειδεκτομή (πράγμα που δημιουργεί και κάποια ερωτηματικά όσον αφορά την ύπαρξη πραγματικά ‘ασυμπτωματικού’ ΡΗΡΤ). Στους ασθενείς που αντιμετωπίζονται συντηρητικά (χωρίς να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση) η νόσος θα εξελιχθεί περίπου στο ένα τρίτο αυτών μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια (όπως φαίνεται από την επιδείνωση της υπερασβεστιαιμίας, της υπερασβεστιουρίας, την εμφάνιση νεφρολιθίασης που δεν προϋπήρχε κλπ). Αν επιλεγεί η συντηρητική αντιμετώπιση, ο ασθενής θα πρέπει να είναι υπό περιοδική παρακολούθηση. Το κόστος των επαναλαμβανόμενων εξετάσεων σε βάθος χρόνου μπορεί να υπερβεί συνολικά το κόστος της παραθυρεοειδεκτομής. Για την επιλογή των ασθενών με ασυμπτωματικό ΡΗΡΤ προς χειρουργική επέμβαση έχουν προταθεί κάποια κριτήρια, εντούτοις όμως ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών αυτών θα επιλέξουν έστω και αν απουσιάζουν τα κριτήρια αυτά την χειρουργική επέμβαση, καθώς είναι η μόνη μέθοδος που εξασφαλίζει την οριστική ίαση από την νόσο. Η ηλικία του ασθενούς είναι μία σημαντική παράμετρος. Υπέρ της επέμβασης είναι η νεαρή ή μικρή σχετικά ηλικία του ασθενούς (< 50 ετών), ενώ αντίθετα σε υπερήλικες ασθενείς ιδιαίτερα όταν συνυπάρχουν και άλλες συστηματικές παθήσεις η συντηρητική αντιμετώπιση φαίνεται πιο λογική. Οι σύγχρονες μέθοδοι προεγχειρητικού εντοπισμού επιτρέπουν την εκτέλεση της λεγόμενης ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΗΣ (ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗΣ) ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗΣ, η οποία έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με την παλαιότερη ερευνητική τραχήλου. Η παραθυρεοειδεκτομή θα πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένο χειρουργό ενδοκρινών αδένων, ώστε να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα οριστικής και ασφαλούς αντιμετώπισης του ΡΗΡΤ, χωρίς να χρειαστεί ο ασθενής να υποβληθεί σε επανεπεμβάσεις για επιμένοντα ή υποτροπιάζοντα ΡΗΡΤ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου