Μυελοειδές καρκίνωμα θυρεοειδούς σαν τυχαίο εύρημα μετά από λοβεκτομή

ΛΙΑΝ ΕΥΜΕΓΕΘΕΣ (‘ΓΙΓΑΝΤΙΟ’) ΑΔΕΝΩΜΑ ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ

Η ασθενής ηλικίας 52 ετών προσήλθε με διάγνωση πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (σημαντική αύξηση επιπέδων παραθορμόνης [ΡΤΗ] και ασβεστίου [Ca⁺⁺] στο αίμα, 495 pg/ml και 13 mg/dl, αντίστοιχα). Στο προεγχειρητικό σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών (Tc99m-sestamibi scan) απεικονίσθηκε αυξημένη καθήλωση του ραδιοφαρμάκου στην πρώιμη φάση αντίστοιχα προς τον κάτω πόλο του δεξιού λοβού που παραμένει σταθερή και στην όψιμη («παραθυρεοειδική») φάση. Στο υπερηχογράφημα απεικονίσθηκε μόρφωμα με ηχομορφολογικούς χαρακτήρες συμβατούς με αδένωμα παραθυρεοειδούς πίσω από τον κάτω πόλο του δεξιού λοβού.

Η ασθενής υποβλήθηκε σε εκλεκτική (selective) ελάχιστα επεμβατική παραθυρεοειδεκτομή (MIP, minimally invasive parathyroidectomy). Κατά την επέμβαση αναγνωρίζεται βαθιά στην δεξιά τραχειοοισοφαγική αύλακα πίσω από τη μεσότητα του δεξιού λοβού λίαν ευμέγεθες μόρφωμα με μακροσκοπικούς χαρακτήρες συμβατούς με αδένωμα παραθυρεοειδούς, σε στενή σχέση με το δεξιό παλίνδρομο λαρυγγικό νεύρο το οποίο και απωθεί. Με πολύ λεπτούς και ιδιαίτερα προσεκτικούς χειρισμούς το νεύρο αποκολλάται και απομακρύνεται από το αδένωμα, το οποίο στη συνέχεια αφαιρείται ακέραιο και αποστέλλεται για ταχεία βιοψία, που επιβεβαιώνει τη διάγνωση (διαστάσεις αδενώματος 35 x 30 x 20 mm, βάρος 3.8 gr). Η διεγχειρητική μέτρηση παραθορμόνης επιβεβαιώνει την δραματική πτώση των επιπέδων αυτής (από 495 σε 50 pg/ml, μείωση >>> 50 %). Με βάση τα ευρήματα αυτά η επέμβαση θεωρείται επιτυχής όσον αφορά την αντιμετώπιση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού. Η μετεγχειρητική πορεία επιβεβαιώνει την επιτυχή αντιμετώπιση της νόσου (παραθορμόνη την 1^η μετεγχειρητική ημέρα 8 pg/ml, ασβέστιο 9.4 mg/dL). Η ασθενής εξήλθε την επομένη της επέμβασης σε άριστη γενική κατάσταση.

Στη βιβλιογραφία, τα αδενώματα παραθυρεοειδούς περιγράφονται ως ‘γιγάντια’ όταν το βάρος τους είναι > 3.5 gr. Η κλινική σημασία των «γιγαντιαίων» αδενωμάτων έγκειται στο ότι συχνά συνοδεύονται από σημαντική αύξηση των επιπέδων παραθορμόνης (συνήθως και του ασβεστίου) στο αίμα και στο ότι μετά την αφαίρεσή τους είναι περισσότερο πιθανή η εμφάνιση υποασβεστιαιμίας και τετανίας («σύνδρομο πεινασμένου οστού»).