ΠΡΩΤΟΠΑΘΗΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ – ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο
ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ;
Η διάγνωση του πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού (PHPT, Primary Hyperparathyroidism) είναι
κατά βάση βιοχημική (αυξημένα επίπεδα παραθορμόνης σε συνδυασμό με
υπερασβεστιαιμία). O απεικονιστικός έλεγχος ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΓΙΑ
ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, καθώς συνοδεύεται από πολύ υψηλά ψευδώς θετικά
αποτελέσματα, που κυμαίνονται στη βιβλιογραφία από 5 % έως 25 %. Ο στόχος των απεικονιστικών
εξετάσεων για τον προεγχειρητικό εντοπισμό χρησιμοποιούνται για την αναγνώριση της
θέσης του υπερλειτουργούντος παραθυρεοειδικού ιστού (στην πλειονότητα των
περιπτώσεων [85 %] πρόκειται για μονήρες αδένωμα παραθυρεοειδούς, ενώ σε 2-5 %
για διπλά αδενώματα – πιθανή η ύπαρξή τους σε έκτοπη θέση [π.χ. στο
μεσοθωράκιο]). Στην κλινική πράξη οι βασικές μέθοδοι προεγχειρητικού εντοπισμού
είναι δύο: το υπερηχογράφημα τραχήλου και το σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών (Tc99m-sestamibi scan). Σε επιλεγμένες περιπτώσεις (π.χ.
επιμένων / υποτροπιάζων ΡΗΡΤ και όταν ο συνήθης εντοπιστικός έλεγχος είναι
αρνητικός) μπορεί να χρησιμοποιηθούν και άλλες μέθοδοι απεικόνισης (π.χ. 4D-CT, SPECT κλπ).
Ο βασικός ρόλος των απεικονιστικών εξετάσεων προεγχειρητικού
εντοπισμού είναι να διευκολύνουν τον χειρουργό στην αντιμετώπιση του ασθενούς
με βιοχημικά τεκμηριωμένη διάγνωση ΡΗΡΤ (και όχι για να θέσουν τη διάγνωση του
ΡΗΡΤ). Παρά το ότι ο έμπειρος χειρουργός ενδοκρινών αδένων είναι σε θέση να
αναγνωρίσει το αδένωμα ακόμη και χωρίς τις εξετάσεις προεγχειρητικού εντοπισμού.
Σήμερα εντούτοις υπάρχει η δυνατότητα αξιόπιστου προεγχειρητικού εντοπισμού και
- εφόσον τα αποτελέσματα των δύο βασικών εξετάσεων (υπερηχογράφημα και sestamibi scan) συμφωνούν μεταξύ τους –
προσφέρεται η δυνατότητα στον χειρουργό και στον ασθενή να επιλέξουν την
ελάχιστα επεμβατική ή στοχευμένη (εκλεκτική) παραθυρεοειδεκτομή (Minimally Invasive Parathyroidectomy, MIP), η οποία έχει αρκετά
πλεονεκτήματα σε σύγκριση με την παλαιότερη χειρουργική επέμβαση («ερευνητική
τραχήλου»).
Στην περίπτωση του ασθενούς που υποβάλλεται σε νέα
χειρουργική επέμβαση λόγω επιμένοντος ή υποτροπιάζοντος ΡΗΡΤ ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
ΠΡΟΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΟΥ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ. Χωρίς τις εξετάσεις
αυτές οι πιθανότητες εκ νέου αποτυχίας της επέμβασης για την αντιμετώπιση του
ΡΗΡΤ είναι απαγορευτικά υψηλές (έως 40 %). Αντίθετα, με την βοήθεια των
εξετάσεων προεγχειρητικού εντοπισμού τα ποσοστά επιτυχίας είναι αρκετά
ικανοποιητικά (> 95 %). Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι επανεπεμβάσεις για
επιμένοντα ή υποτροπιάζοντα ΡΗΡΤ είναι τεχνικά δύσκολες και θα πρέπει να
επιχειρούνται από χειρουργό που να διαθέτει αποδεδειγμένα μεγάλη εμπειρία στη
χειρουργική των ενδοκρινών αδένων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου