Μυελοειδές καρκίνωμα θυρεοειδούς σαν τυχαίο εύρημα μετά από λοβεκτομή

OZOI ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ – ΠΟΤΕ ΕΝΔΕΙΚΝΥΤΑΙ ΤΟ ΣΠΙΝΘΗΡΟΓΡΑΦΗΜΑ?

Ο ρόλος του σπινθηρογραφήματος έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια στη διαγνωστική διερεύνηση των ασθενών με όζους θυρεοειδούς. Σήμερα η χρήση του προτείνεται κυρίως σε υπερθυρεοειδικούς ασθενείς (μειωμένα επίπεδα TSH) με όζο θυρεοειδούς. Το σπινθηρογράφημα θυρεοειδούς με Ι-123 ή Tc-99m είναι χρήσιμο για την αναγνώριση ενός αυτόνομου υπερλειτουργικού όζου (‘τοξικό αδένωμα), που απεικονίζεται σαν ‘θερμός’ όζος (εικόνα «Ιαπωνικής Σημαίας»). Συνήθως, οι θερμοί όζοι δεν χρειάζονται περαιτέρω διερεύνηση με παρακέντηση με λεπτή βελόνη (FNA) και κυτταρολογική εξέταση, καθώς η πιθανότητα υποκείμενης κακοήθειας είναι μικρή (~ 3 %, κατ’ άλλους έως 5 %). Κάποιοι εντούτοις θεωρούν ότι η πιθανότητα αυτή είναι μεν μικρή, αλλά όχι αμελητέα, και για το λόγο αυτό προτείνουν επιπλέον έλεγχο (με λεπτομερές υπερηχογράφημα και FNA όταν υπάρχουν ύποπτοι ηχομορφολογικοί χαρακτήρες), ιδιαίτερα στους ασθενείς εκείνους που δεν πρόκειται να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση. Το σπινθηρογράφημα επίσης μπορεί να αναδείξει την συνύπαρξη και ψυχρών (πιθανότητα κακοήθειας 15 – 20 %) ή χλιαρών όζων, που θα πρέπει να  υποβάλλονται σε περαιτέρω διερεύνηση. Σήμερα η βασική απεικονιστική εξέταση των ασθενών με όζους θυροειδούς είναι το υπερηχογράφημα. Ανάλογα με τους υπερηχογραφικούς χαρακτήρες του όζου (σε συνδυασμό και με άλλα ευρήματα από την κλινική εξέταση και την εργαστηριακή διερεύνηση [π.χ. επίπεδα καλσιτονίνης]) καθορίζεται και η ένδειξη παρακέντησης με λεπτή βελόνη (FNA) και κυτταρολογική εξέταση του υλικού που λαμβάνεται.