Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΩΣΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΠΑΘΟΥΣ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΥ (HPT)
Η κλινική και εργαστηριακή διερεύνηση έχει κλινική σημασία
για τη διαφορική διάγνωση μεταξύ δευτεροπαθούς και τριτοπαθούς HPT, που συνήθως
παρατηρούνται σε ασθενείς με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια («νεφρικός HPT»). Πολλοί από τους
ασθενείς αυτούς είναι ασυμπτωματικοί και παρουσιάζουν διαταραχές / παθολογικά
ευρήματα στον εργαστηριακό και απεικονιστικό έλεγχο (βλ. Πίνακα). Η διάχυτη
υπερπλασία και των τεσσάρων παραθυρεοειδών αδένων είναι το σύνηθες εύρημα στον
υπερηχογραφικό έλεγχο, ενώ το σπινθηρογράφημα δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στις
περιπτώσεις αυτές. Οι ασθενείς με δευτεροπαθή και τριτοπαθή HPT μπορεί να
εμφανίσουν κλινική συμπτωματολογία (πόνος στα οστά, παθολογικά κατάγματα,
κνησμό, νεφρολιθίαση, παγκρεατίτιδα, επασβεστώσεις στα μαλακά μόρια ή στα
αγγεία, μεταβολές της νοητικής κατάστασης, ψυχολογικές διαταραχές κλπ). Η σωστή
διαφοροδιάγνωση του δευτεροπαθούς από τον τριτοπαθή HPT έχει
τεράστια σημασία στην κλινική πράξη για την επιλογή της κατάλληλης θεραπευτικής
αντιμετώπισης που διαφέρει στις δύο αυτές παθήσεις. Ο δευτεροπαθής HPT αντιμετωπίζεται
κυρίως συντηρητικά (χειρουργική επέμβαση θα απαιτηθεί σε ένα πολύ μικρό ποσοστό
των ασθενών [1-2 %]), ενώ αντίθετα η χειρουργική επέμβαση αποτελεί τη βασική
μέθοδο θεραπείας του τριτοπαθούς HPT.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου