ΝΟΡΜΟΑΣΒΕΣΤΙΑΙΜΙΚΗ ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΟΡΜΟΝΑΙΜΙΑ ΜΕΤΑ ΕΠΙΤΥΧΗ ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΕΚΤΟΜΗ
– ΚΛΙΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ
Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε σημαντικό ποσοστό ασθενών
που έχουν υποβληθεί σε επιτυχή παραθυροειδεκτομή, που κυμαίνεται ευρέως από 9 %
έως 62 %. Θεωρείται ότι εμπλέκονται πολλοί παθογενετικοί μηχανισμοί (όπως έλλειμμα
βιταμίνης D, σύνδρομο «πεινασμένου
οστού», αντίσταση στην παραθορμόνη κλπ.), με πιο σημαντικό μηχανισμό την
αντιρροπιστική απάντηση του οργανισμού στην αποκατάσταση (‘επαναμετάλλωση’) των
βλαβών των οστών που έχει προηγηθεί λόγω του υπερπαραθυρεοειδισμού πριν την
επέμβαση. Η ‘επαναμετάλλωση’ των οστών παρατηρείται σε διάστημα 1 έως 2 χρόνων
μετά την επέμβαση, μπορεί όμως να συνεχιστεί και μέχρι 4 χρόνια μετά την
παραθυρεοειδεκτομή. Η αύξηση των επιπέδων ΡΤΗ ορού με φυσιολογικά επίπεδα
ασβεστίου ορού είναι ένα παροδικό φαινόμενο, και στις περισσότερες περιπτώσεις υποχωρεί
μέσα στους 6 πρώτους μήνες μετά την επέμβαση. Σχεδόν σε όλους τους ασθενείς τα
επίπεδα ΡΤΗ αποκαθίστανται στα φυσιολογικά μέσα στα δύο επόμενα χρόνια από την
επέμβαση. Εξαιρετικά σπάνια, η αντιρροπιστική αυτή αύξηση των επιπέδων ΡΤΗ μπορεί
να διαρκέσει για ακόμη μεγαλύτερο διάστημα (μέχρι και 15 χρόνια). Οι ασθενείς
με νορμοασβεστιαιμική υπερπαραθορμοναιμία μετά από θεραπευτική παραθυρεοειδεκτομή
δεν διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής του υπερπαραθυρεοειδισμού
σε σύγκριση με τους ασθενείς με νορμοπαραθορμοναιμία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου