Μυελοειδές καρκίνωμα θυρεοειδούς σαν τυχαίο εύρημα μετά από λοβεκτομή

OZOI ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ – ΠΟΣΟ ΣΥΧΝO EINAI TO ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ?

Η επίπτωση (‘συχνότητα’) των όζων θυρεοειδούς εξαρτάται από τη διαγνωστική μέθοδο που χρησιμοποιείται για την ανίχνευσή τους:

Κλινική εξέταση
4 - 7 %

Υπερηχογράφημα τραχήλου
20-70 %

Αξονική τομογραφία θώρακα (για άλλο λόγο)(με σκιαγραφικό)
25 %

Μαγνητική τομογραφία (MRI) (για άλλο λόγο)
15 – 20 %

ΡΕΤ scan (για κακοήθη πάθηση εκτός του θυρεοειδούς)
1 – 3 %

Νεκροτομικές μελέτες
έως 70 %

Καθώς η ιατρική τεχνολογία, ειδικά στον τομέα της απεικόνισης, συνεχίζει να εξελίσσεται και να βελτιώνεται με ταχείς ρυθμούς και καθώς οι ανάγκες για απεικόνιση συνεχίζουν να αυξάνονται όλο και περισσότερο, αναμένεται ότι η επίπτωση (‘συχνότητα’) των όζων του θυρεοειδούς που ανευρίσκονται τυχαία θα συνεχίσει επίσης να έχει αυξητική τάση. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει την αξία της ταξινόμησης των ασθενών σε ομάδες κινδύνου για την πιθανή ύπαρξη υποκείμενης κακοήθειας. Οι ασθενείς που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες πιθανότατα θα χρειαστεί να υποβληθούν σε περαιτέρω διαγνωστική διερεύνηση (συνήθως με παρακέντηση με λεπτή βελόνη [FNA]) και ενδεχομένως σε χειρουργική επέμβαση. Τα παραπάνω δεδομένα υπογραμμίζουν την ανάγκη της εμπειρίας τόσο του κλινικού γιατρού (ενδοκρινολόγου - χειρουργού) όσο και του απεικονιστή (ακτινολόγου) που θα πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ευρήματα ύποπτα για υποκείμενη κακοήθεια έτσι ώστε οι ασθενείς με τα ευρήματα αυτά να τύχουν της κατάλληλης περαιτέρω αντιμετώπισης αποφεύγοντας έτσι την 'υποθεραπεία' (undertreatment) ενός εξαιρετικά ιάσιμου καρκίνου (σε περίπτωση κακοήθους όζου).