ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΚΟΗΘΕΙΑΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ (DTC) ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟ ΙΩΔΙΟ
Η πρόγνωση του DTC στα παιδιά είναι γενικά εξαιρετική και ο κίνδυνος θανάτου από την νόσο αυτή είναι πολύ μικρός, ακόμη και μετά από αρκετές δεκαετίες. Σε δύο εντούτοις μελέτες παρατηρήθηκε μεγαλύτερη της αναμενόμενης συχνότητα ανάπτυξης και δεύτερης κακοήθειας εκτός του θυρεοειδούς αδένα, μετά την πάροδο αρκετών δεκαετιών (30-50 χρόνια) μετά τη θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο. Σε μία μελέτη, τα δύο τρίτα των θανάτων οφείλονταν στην ανάπτυξη δεύτερης κακοήθειας εκτός του θυρεοειδούς και τα τρία τέταρτα των ασθενών που κατέληξαν είχαν υποβληθεί σε θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο (1). Στην άλλη μελέτη παρατηρήθηκε ότι -μεταξύ των 3850 ασθενών (παιδιά/νεαροί ενήλικες) με DTC (από τους οποίους 1571 υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο), οι 26 ανέπτυξαν και δεύτερη κακοήθεια εκτός του θυρεοειδούς (ενώ ο αναμενόμενος αριθμός ήταν 18) (2). Η συνηθέστερη μορφή της δεύτερης αυτής κακοήθειας ήταν ο καρκίνος των σιαλογόνων αδένων και η λευχαιμία. Με δεδομένη την πολύ καλή πρόγνωση του DTC στα παιδιά, τα ευρήματα των μελετών αυτών δείχνουν ότι η θεραπεία του DTC στα παιδιά θα πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα με την κάθε περίπτωση και να χρησιμοποιείται η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που μπορεί να είναι χρήσιμη, ενώ θα πρέπει να αποφεύγεται εκεί που δεν χρειάζεται. Στόχος είναι η αποφυγή απώτερων σοβαρών ιατρογενών επιπλοκών, όπως η ανάπτυξη δεύτερης κακοήθειας εκτός του θυρεοειδούς που μπορεί να είναι απειλητική για τη ζωή.
Η πρόγνωση του DTC στα παιδιά είναι γενικά εξαιρετική και ο κίνδυνος θανάτου από την νόσο αυτή είναι πολύ μικρός, ακόμη και μετά από αρκετές δεκαετίες. Σε δύο εντούτοις μελέτες παρατηρήθηκε μεγαλύτερη της αναμενόμενης συχνότητα ανάπτυξης και δεύτερης κακοήθειας εκτός του θυρεοειδούς αδένα, μετά την πάροδο αρκετών δεκαετιών (30-50 χρόνια) μετά τη θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο. Σε μία μελέτη, τα δύο τρίτα των θανάτων οφείλονταν στην ανάπτυξη δεύτερης κακοήθειας εκτός του θυρεοειδούς και τα τρία τέταρτα των ασθενών που κατέληξαν είχαν υποβληθεί σε θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο (1). Στην άλλη μελέτη παρατηρήθηκε ότι -μεταξύ των 3850 ασθενών (παιδιά/νεαροί ενήλικες) με DTC (από τους οποίους 1571 υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο), οι 26 ανέπτυξαν και δεύτερη κακοήθεια εκτός του θυρεοειδούς (ενώ ο αναμενόμενος αριθμός ήταν 18) (2). Η συνηθέστερη μορφή της δεύτερης αυτής κακοήθειας ήταν ο καρκίνος των σιαλογόνων αδένων και η λευχαιμία. Με δεδομένη την πολύ καλή πρόγνωση του DTC στα παιδιά, τα ευρήματα των μελετών αυτών δείχνουν ότι η θεραπεία του DTC στα παιδιά θα πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα με την κάθε περίπτωση και να χρησιμοποιείται η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που μπορεί να είναι χρήσιμη, ενώ θα πρέπει να αποφεύγεται εκεί που δεν χρειάζεται. Στόχος είναι η αποφυγή απώτερων σοβαρών ιατρογενών επιπλοκών, όπως η ανάπτυξη δεύτερης κακοήθειας εκτός του θυρεοειδούς που μπορεί να είναι απειλητική για τη ζωή.
1 Hay ID, et al. World J Surg 2010; 34: 1192
2 Marti JL, et al. Thyroid 2015; 25: 681
2 Marti JL, et al. Thyroid 2015; 25: 681
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου